Carbon footprint

Het GHG Protocol werd in 1998 gelanceerd met de dubbele doelstelling om een internationale standaard te ontwikkelen voor de verantwoording en de verslaggeving i.v.m. de uitstoot van broeikasgassen door bedrijven en om deze standaard zo breed mogelijk te verspreiden. Het GHG Protocol bestaat uit twee modules:

GHG Protocol Corporate Accounting and Reporting Standard.
GHG Protocol Project Quantification Standard.

Er zijn verschillende interpretaties over welke categorieën in een Carbon footprint berekend moet worden. Het Green House Gas Protocol maakt onderscheid in verschillende scopes op basis van de herkomst van het broeikasgas.

Scope 1 alle uitstoot die direct het gevolg is van eigen activiteiten, zoals de uitstoot van eigen fabrieken en vrachtauto’s of eigen gasgebruik (bijv. gasboilers, warmtekrachtinstallaties en ovens);

Scope 2 de indirecte emissies voor de energie die is ingekocht, bijvoorbeeld van een elektriciteitsbedrijf. De emissie vindt dan plaats bij het opwekken van de elektriciteit;

Scope 3 alle overige emissies als gevolg van de activiteiten van het bedrijf, zoals de uitstoot van transport of productie dat is uitbesteed of afvalverwerking.

Scope 3 emissies zijn divers en complexer om in kaart te brengen, omdat hierbij vaak de gehele keten bekend moet zijn. Hierdoor zijn de gegevens hiervan moeilijker te bepalen of onvoldoende nauwkeurig binnen organisaties.

Op basis van uw wensen kan DOZ energieregie op de verschillende niveaus (scope 1,2,3) de carbon footprint bepalen.

carbon_footprint_2